خبرم کن که بیام دنبالت...

سلام دوستان قدیمی که نزدیک به 16 ساله منو از طریق بلاگفا دنبال میکنن و گاهی بهم سر میزنن.دوستانی که شاید ردی به جا نذارن و به عنوان یه غریبه سری بلند میکنن و از روی دیوار به صورت رهگذری نگاهی به ما میندازن و میرن.دوستانی که شاید فقط یک دوست نباشن،می تونن فراتر از یک دوست باشن یا حتی یک دشمن.اینجا پناهگاه کوچیکی برای من بود و خیلی از نوشته هام اینجا اطلاع رسانی میشدزمانی که نه فیس‌بوکی بود، نه توییتری، نه لینکدین و اینستا و...قدیمی تر ها میدونن این بلاگ به دفعات پاک شد و مجدد فعالیتش رو شروع کرد و عمده دلیل این قضیه احساسی بود. خب بعدش من سکوتی رو در پیش گرفتم که همه جوانب رعایت بشه. نوشته هام رفت در قالب یک وبلاگ خصوصی دیگه، دفتر خاطرات، دفتر شعر و دفترچه های جیبی که الانم دارن خاک میخورن. دلیل دیگه عدم فعالیتم روی این بلاگ اینه که سعی کردم در سایه باشم و اطلاعاتی از روند کارم ارائه ندم.شخصیتم عوض شد و افراد اطرافم سطح متفاوتی داشتن و همین هم باعث شد دیگه نتونم هرچیزی رو برای هرکسی بنویسم.خلاصه کلام 1. زنده ام و گاهی سر میزنم به وبلاگم2. وبلاگ دیگه ای دارم که خصوصیه 3. هنوز هم گاهی می نویسم 4. درگیر زندگی ام و سعی کردم دوره گذشته زندگیم رو کتمان کنم.  خبرم کن که بیام دنبالت... ...